Harrachowie to ród wywodzący się z Czech. Na Żmudzi po raz pierwszy pojawiają się w roku 1302 w osobie trzech najemnych mieczy: Frantiszka, Karela i Leo Harrachów. Skoligacony z bojarstwem litewskim za sprawą małżeństwa Frantiszka z Magdaleną Algirdasówną. W roku 1303 Frantisek Harrach składa przysięgę wierności Wielkimu Księciu Vitenesowi na trwałe wiażąc Harachów ze żmudzką ziemią.

Boczna linia dynastii Piastów wywodząca się od Władysława Wygnańca, panująca nad licznymi księstwami śląskimi. Skoligacona z czeską dynastią Przemyślidów oraz litewski rodem Algirdasowiczów.

Wywodzący się ze Żmudzi ród litewskich Panów, którego głową jest Algirdas Skomandowicz, grododzierżca Wilna. Algirdasowicze są chrześcijanami, a ich najmłodsza córka wciąż pozostaje na wydaniu. Od 1275 roku skoligaceni z Piastami Śląskimi a od 1303 z czeskimi Harrachami poprzez małżeństwo Magdaleny Algirdasówny z Frantiszkiem Harrachem.

Rurykowicze Połoccy stanowią część rozległego rodu, którego przedstawiciele, do przybycia Ordy, panowali w niemal wszystkich grodach na Rusi. W 1241 Kniaziem Połocka został, poprzez małżeństwo z córką ostatniego Rurykowicza tej linii, litewski kunigas Towciwiłło, krewny Mendoga i Witenesa.

Eygirdowie

Stary ród bojarski pochodzący ze Żmudzi, mający we władaniu ziemie w okolicy Telsz. W roku 1281 r. Butrym Eygird ożeniony z rusińską bojarówną, Danutą z Koriatowiczów, wyjechał na Ruś i Podole i poszedł na służbę księcia halickiego, wówczas Lwa Daniłowicza. W 1306 r. jego córka, Iwietta Holszańska, jedyna dziedziczka swojego ojca, wróciła do Telsz, by odebrać swoje ziemie.

Koriatowicze

Bojarski ród z Podola, mający w posiadaniu gród w Kamieńcu, a także liczne koneksje przy dworze księcia halickiego. Wraz z kniahinią z Holszan na Żmudź przybyło dwóch młodych Koriatowiczów, Dalimir, bojar z Podola, zaprawiony w walkach z hordami mongolskimi, oraz Dymitr, rycerz wychowany w Haliczu i we Lwowie, aspirujący do drużyny książęcej.

Kniaziowie Holszańscy

Potężny ród wywodzący się z Litwy, ale zrutenizowany. Kniaziowie Holszańscy mają szerokie wpływy przy książętach halickich, poparli kiedyś księcia Daniłłę w jego buncie przeciw hańbiącemu jarzmu mongolskiemu, a gdy wróg nakazał w odwecie spalenie grodów na Rusi – wznieśli nowy, potężny gród nad Dniestrem, Holszany Podolskie. Jego dziedzic, a mąż Iwietty, Olgimund, poległ przed rokiem w walkach na granicy. Wraz z wdową po nim na Żmudź przybywa dwóch młodych bojarów – Aleksiej, kuzyn kniazia oraz Mykoła, usynowiony niegdyś przez kniazia Semena.

Jeden z najstarszych rodów księstwa Wielkopolskiego. Jeśli wierzyć legendom, przodkowie Brechlowskich należeli do drużyny książęcej jeszcze za pierwszych, pogańskich Piastów. W czasach księcia dzielnicowego Mieszka Starego miała miejsce zdrada i rozłam w rodzie, po którym zwycięska, wierna seniorowi część rodu otrzymała swój aktualny herb. Od czasu tamtych wydarzeń sprzed półtora wieku Brechlowscy cieszą się renomą ślepo wiernych prawowitym władcom Starszej Polski, bez względu na własne koszta.